คุณนักปรัชญา

ข้อมูลเบื้องต้น

"ผมจะเป็นพ่อที่ดีได้มั้ยอ่ะ?"

แว่วเสียงคำถามนั้นดังขึ้น โดยที่ดวงตาของผู้พูดทอดมองออกไปยังเบื้องหน้าที่เป็นภูเขาและหมอกขาว ที่ที่ฉันอยากมาและพร่ำบอกเขาอยู่ตลอด

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?"

ฉันจิบกาแฟก่อนจะถามกลับไป พร้อมกับซึมซับบรรยากาศปลายเดือนตุลาคม ปล่อยให้ใบหน้าได้สัมผัสลมหนาวแรกรุ่นที่ร้านกาแฟแห่งนี้

"ไม่รู้สิ ผมกลัวตัวเองจะกลายเป็นเหมือนพ่อของผมที่ละเลยบางเรื่องไป"

เรานั่งบนระเบียงไม้ที่สูงพอที่จะมองเห็นทิวทัศน์สีเขียวสุดลูกหูลูกตา ฉันยิ้มบางๆให้เขาพร้อมกับใช้เท้าแตะเบาๆไปที่เท้าของเขา

"คุณเคยบอกฉันว่าจะตั้งใจเป็นแฟนที่ดีของใครสักคนให้ได้สักครั้งในชีวิตใช่มั้ย?"

"ใช่ ผมเคยพูด"

"แค่ตั้งใจเป็นพ่อที่ดีให้เหมือนกับที่ตั้งใจเป็นแฟนที่ดีให้ฉันก็พอ แค่ตั้งใจและเชื่อมั่นในตัวเองก็อาจจะทำให้คุณเป็นพ่อที่ดีได้แล้ว"

"แค่ความตั้งใจมันเพียงพอแล้วจริงๆ หรอ?"

เขาหันมามองฉันด้วยแววตาสงสัย แบบที่ฉันเคยบอกเขาว่าเวลาที่คุณทำหน้างงมันน่ารักดี ตอนนี้ก็ผ่านมา 5 ปีแล้ว มันก็ยังน่ารักอยู่

"ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเพียงพอไหม แต่มันคือจุดเริ่มต้นที่ดี ถ้าคุณประคองความตั้งใจนี้ไปจนถึงวันที่คุณเป็นพ่อคนได้ ฉันเชื่อว่ามันจะทำให้คุณกลายเป็นพ่อที่ดีในแบบที่คุณจินตการไว้ได้"

"ผมกลัวผมจะเผลอทำอะไรไม่ดีกับลูกลงไป การทำผิดพลาดต่อคนที่ผมรักคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด"

"คนเราผิดพลาดมาแล้วทั้งชีวิต ทั้งคุณทั้งฉัน ไม่เคยมีใครเกิดมาแล้วทำถูกไปทุกสิ่ง เป็นพ่อคนก็ใช่ว่าจะผิดพลาดไม่ได้ แต่เมื่อผิดแล้วก็ต้องขอโทษให้เป็น แม้เขาจะเด็กกว่าคุณแค่ไหนก็ตาม เสร็จแล้วก็เรียนรู้ความผิดพลาดนั้น"

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมหันมายิ้มให้ฉัน

"คุณดูเข้าใจทุกอย่างไปซะหมดเลยนะ"

ฉันวางแก้วกาแฟลงและหัวเราะออกมา

"ฉันเนี่ยนะเข้าใจทุกอย่าง ฮ่าๆ เปล่าหรอก ฉันพูดไปตามความจริง"

ฉันมองหน้าเขาและใช้สองมือเล็กๆถูกันให้เกิดความร้อนนิดหน่อยแล้วโอบใบหน้าเขาไว้

"บางครั้งคุณก็เป็นนักปรัชญาของฉันนะ"

"ผมหรอ?"

"ใช่ ทั้งคุณและก็ทุกคน ทุกคนในชีวิตของฉันให้อะไรบางอย่างกับฉันเสมอ ทุกคนมีส่วนช่วยให้ฉันมานั่งพูดเหมือนผ่านโลกมามากมายอย่างนี้ไงล่ะ"

สองมือที่ใหญ่กว่าประกบทับมือของฉันที่ประคองใบหน้าเขาไว้

"คุณว่าเราจะได้แต่งงานกัน และมีลูกด้วยกันมั้ย?"

"ฉันไม่รู้เลย"

ฉันส่ายหัวน้อยๆ แต่รอยยิ้มบางยังคงปรากฎบนใบหน้า

"ผมจะรักษาคุณไว้นานๆได้ยังไง"

"ฉันก็ตอบคุณไม่ได้ ความรักมันไม่ใช่แค่ฉันรักคุณและคุณรักฉันแล้วทุกอย่างจะจบ ความรักที่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันมันมีตัวแปรมากกว่านั้น"

 ฉันดึงมือเขาขึ้นมาจูบอย่างที่เคยชิน

"เอาเข้าจริงๆ ถ้าคุณถามผมแบบนี้บ้างผมก็คงตอบไม่ได้ แต่เราจับมือกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ได้ใช่มั้ย"

"ได้สิ หรือต่อให้คุณจะต้องไปเป็นพ่อที่ดีหรือสามีที่ดีให้กับคนที่ไม่ใช่ฉัน ฉันก็จะหวังดีกับคุณเสมอ"

"ผมก็จะหวังดีกับคุณเช่นกัน และผมก็รักคุณจนไม่เสียดายเวลาที่อยู่ด้วยกันเลยแหละ"

เขาพูดพลางใช้มือใหญ่ที่แสนอบอุ่นลูบเส้นผมฉันเบาๆ

"เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมเราถึงไม่เคยทะเลาะกันเลย ฮ่าๆ"

"เอาเวลาที่จะทะเลาะกันมากอดคุณดีกว่า ทั้งอุ่น ทั้งหอม"

เขาดึงฉันเข้าไปกอดตามที่พูดพร้อมยิ้มอย่างพอใจออกมาราวกับเด็ก

ในชีวิตนี้ที่ฉันตัวเล็กราวกับฝุ่นผงถ้าเทียบกับจักรวาล หรือตัวโตขึ้นมาหน่อยในดาวโลก หรืออาจจะตัวโตขึ้นมาอีกนิดในประเทศนี้ แต่ไม่ว่าฉันจะมองยังไงฉันก็เห็นผู้คนมากมายผ่านไปมา และดำเนินชีวิตของตัวเองไป 

ฉันมองว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่มีเสียงผู้คนมากมายบนโลก แต่ฉันได้มาค้นพบน้ำเสียงที่อบอุ่นของเขาได้ค้นพบกลิ่นหอมใหม่บนตัวเขา ตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างกายของฉัน และอยู่ในทุกซอกอณูของความไว้ใจ

คุณความรักของฉัน

"ขอบคุณนะคุณ"